Tijdens één van de sessies bij Linda, tipte ze het boek “Ik ben kind dus ik voel waar mijn ouders zijn” en dan in het bijzonder de passage over geven en nemen. Want, ze dacht dat dit mij wel eens zou kunnen passen. Eerlijk gezegd ben ik totaal geen lezer van verdiepend werk en vind modellen en theorieën al snel saai. Mijn leventje is al vol genoeg en lezen van dat soort werk biedt mij dan geen ontspanning. Houd ik mezelf voor. Het feit dat mijn leventje al vol genoeg zit, neem ik geregeld voor lief met als gevolg dat ik soms niet eens meer weet wat ontspanning voor mij betekent.
En waarom kom ik ook alweer op de bank bij Linda? Juist, omdat het oneerlijke samenspel tussen inspanning en ontspanning in mijn leven zich geregeld in mijn lijf van zich laat horen. Ingewikkeld? Nee hoor, het zegt zoiets als dat ik van mijn eigen pad ben afgeweken. Dit doe ik al tientallen jaren. Het gevolg? Ik ren als een kip zonder kop rond en mijn energie is ver te zoeken. En ja, dan kom ik uit bij balans. Ik ben innerlijk uit balans en dit uit zich ook lichamelijk.
Als dochter in een tuindersgezin heb ik geleerd dat hard werken loont en wie goed doet, wie goed ontmoet. Mijn karakter versterkt dit en ik sla (nog) geregeld door. Door harder dan normaal werken, kreeg ik nog meer waardering. Maar ook ging ik te ver in het iedereen naar de zin maken. Zodra ik iemand om hulp hoorde vragen, voelde ik me verantwoordelijk voor de oplossing.
Een lange tijd heeft dit ontzettend goed voor mij gewerkt; ik bouwde hierdoor een groot netwerk op, op mij kun je bouwen. Ik voelde me hierdoor geliefd, nuttig en van waarde. En toch ging het mis… van binnen had ik altijd het stemmetje dat ik meer terug wilde van de ander. Meer dankbaarheid, meer waardering en had soms echt het idee dat mijn mentaliteit utopisch was. Legde zodoende anderen dezelfde hoge lat op en was van binnen snoeihard in het oordelen over die ander. Ik was in deze ontwikkeling één ding kwijt en dat was mezelf. En.. ik had een diffuus beeld ontwikkeld over wat geven inhoudt en wat dit daadwerkelijk betekent.
Oké en nu het boek. Als je geeft, geef je iemand de kans om te nemen. In het boek praten ze over nemen plaats van ontvangen, want als je neemt, dan geef je iemand de kans om te geven. En als je daadwerkelijk neemt, dan geef je de ander waardering. Zo had ik het nog nooit bekeken.
Na een paar saaie-want-lezen-is-niet-mijn-ding-passages en ik-weet-het-toch-beter-gedachten werd ik getriggerd door de passage: Als de evenwicht tussen geven en nemen in balans is, dan brengt dit de relatie tot stilstand. Andersom werkt dit ook: Als de balans teveel uit evenwicht is, blijven mensen ook niet bij elkaar. Teveel geven, ontneemt de ander de kans om te compenseren en geef je ze het idee ‘ik doe het nooit goed’. Neeeh, juist ik die het iedereen naar de zin wilde maken! Wat confronterend en een bevrijding tegelijk. Ik mag gaan balanceren rond de onbalans, dat houdt de relatie levend. Dus stoppen met pleasen, stoppen met het gras voor ieders voeten wegmaaien (o jee, dat deed ik dus!) en gaan staan voor mijn eigen waarden (eng!) dus discussies niet uit de weggaan en doen wat ik zelf wil.
Ik heb de hele passage zowaar ademloos uitgelezen.
Vera is moeder (46) van een HB puber, vriendin, stiefmoeder, zelfstandig ondernemer, mantelzorger, vrijwilliger en nog veel meer dan dat. Ze blogt voor Je basis in balans en neemt je mee in haar ervaringen.
(12 december 2024)