Stilstaan. Iets wat ik niet graag doe. Want stilstand is achteruitgang, het werk blijft liggen en dat roept onrust op. Bij wat langer stilstaan, komt de oeverloze vermoeidheid naar boven. En slaap, alsof zeven uur in de nacht niet genoeg is – kan ik elk moment van de dag moeiteloos in slaap vallen. Als ik bij Linda kom, sta ik al anderhalf jaar stil. In mijn beleving dan. Mijn werk geeft me geen voldoening en heb ik geminimaliseerd naar het hoognodige aantal uren en ik stap in mijn grootste valkuil door de tijd die over is te besteden aan anderen. Van overmatig moederen en zorgen, tot mantelzorg en vrijwilligerswerk. Want ja, er moet wel worden gewerkt. Wat vindt de omgeving ervan dat ik zo weinig ‘echt werk’ en ik ogenschijnlijk stilsta? En waarom ziet toch niemand wat ik allemaal wel doe? Ik ben moeder van een hoogbegaafde puber en voor wie weet wat dat inhoudt, weet dat dit op zich al een intense reis is. Ik ben vriendin van en stiefmoeder in een samengesteld gezin en voor wie weet wat dat inhoudt, weet dat geen twee gezinnen dezelfde zijn en dit vraagt om continu schakelen. Ik ben zelfstandig ondernemer en verdien mijn eigen brood en voor wie weet wat dat betekent, weet dat dit vraagt om flexibiliteit en de nodige risico’s. Ik ben vrijwilliger, ik ben mantelzorger en ga zo maar door.
Als ik bij Linda kom, sta ik al anderhalf jaar stil en besef dat mijn eigen ontwikkeling stilstaat op een splitsing en ik geen idee heb welke kant ik op moet gaan en hoe ik hier handen en voeten aan moet geven. Ik heb alleen het idee dat ik weet wat ik niet meer wil en dat is doorgaan op hetzelfde pad. Vanaf het moment ik op tafel stap, zak ik in mezelf en staat de tijd voor mij stil. Zodra Linda start met de behandeling van reflexen, ervaar ik een diep verlangen naar eigen regie op mijn leven, de wereld omarmen in plaats van te worden geleefd. De grenzeloosheid waarmee ik in het leven sta, het negeren van mijn eigen geluid en het omzeilen van staan waarvoor ik sta – zitten me fors in de weg. Dat laat mijn lichaam duidelijk zien en horen: de vermoeidheid, weglekkende energie en afnemende gehoor zijn hiervan voorbeelden. Met het opnieuw intrainen van mijn reflexen buigt Linda mijn verworven overtuigingen weer terug naar hoe ze voor mij kunnen werken. “Voor even stond de tijd stil,” reageer ik ongelovig op het feit dat ik maar liefst een uur later van tafel stap. “En deze stilstand is wel degelijk vooruitgang.”
Vera is moeder (46) van een HB puber, vriendin, stiefmoeder, zelfstandig ondernemer, mantelzorger, vrijwilliger en nog veel meer dan dat. Ze blogt voor Je basis in balans en neemt je mee in haar ervaringen.
(13 maart 2024)