praktijk

Ik doe het nooit goed

Tijdens één van de sessies bij Linda, tipte ze het boek “Ik ben kind dus ik voel waar mijn ouders zijn” en dan in het bijzonder de passage over geven en nemen. Want, ze dacht dat dit mij wel eens zou kunnen passen. Eerlijk gezegd ben ik totaal geen lezer van verdiepend werk en vind modellen en theorieën al snel saai. Mijn leventje is al vol genoeg en lezen van dat soort werk biedt mij dan geen ontspanning. Houd ik mezelf voor. Het feit dat mijn leventje al vol genoeg zit, neem ik geregeld voor lief met als gevolg dat ik soms niet eens meer weet wat ontspanning voor mij betekent.

En waarom kom ik ook alweer op de bank bij Linda? Juist, omdat het oneerlijke samenspel tussen inspanning en ontspanning in mijn leven zich geregeld in mijn lijf van zich laat horen. Ingewikkeld? Nee hoor, het zegt zoiets als dat ik van mijn eigen pad ben afgeweken. Dit doe ik al tientallen jaren. Het gevolg? Ik ren als een kip zonder kop rond en mijn energie is ver te zoeken. En ja, dan kom ik uit bij balans. Ik ben innerlijk uit balans en dit uit zich ook lichamelijk.

Als dochter in een tuindersgezin heb ik geleerd dat hard werken loont en wie goed doet, wie goed ontmoet. Mijn karakter versterkt dit en ik sla (nog) geregeld door. Door harder dan normaal werken, kreeg ik nog meer waardering. Maar ook ging ik te ver in het iedereen naar de zin maken. Zodra ik iemand om hulp hoorde vragen, voelde ik me verantwoordelijk voor de oplossing.

Een lange tijd heeft dit ontzettend goed voor mij gewerkt; ik bouwde hierdoor een groot netwerk op, op mij kun je bouwen. Ik voelde me hierdoor geliefd, nuttig en van waarde. En toch ging het mis… van binnen had ik altijd het stemmetje dat ik meer terug wilde van de ander. Meer dankbaarheid, meer waardering en had soms echt het idee dat mijn mentaliteit utopisch was. Legde zodoende anderen dezelfde hoge lat op en was van binnen snoeihard in het oordelen over die ander. Ik was in deze ontwikkeling één ding kwijt en dat was mezelf. En.. ik had een diffuus beeld ontwikkeld over wat geven inhoudt en wat dit daadwerkelijk betekent.

Oké en nu het boek. Als je geeft, geef je iemand de kans om te nemen. In het boek praten ze over nemen plaats van ontvangen, want als je neemt, dan geef je iemand de kans om te geven. En als je daadwerkelijk neemt, dan geef je de ander waardering. Zo had ik het nog nooit bekeken.

Na een paar saaie-want-lezen-is-niet-mijn-ding-passages en ik-weet-het-toch-beter-gedachten werd ik getriggerd door de passage: Als de evenwicht tussen geven en nemen in balans is, dan brengt dit de relatie tot stilstand. Andersom werkt dit ook: Als de balans teveel uit evenwicht is, blijven mensen ook niet bij elkaar. Teveel geven, ontneemt de ander de kans om te compenseren en geef je ze het idee ‘ik doe het nooit goed’. Neeeh, juist ik die het iedereen naar de zin wilde maken! Wat confronterend en een bevrijding tegelijk. Ik mag gaan balanceren rond de onbalans, dat houdt de relatie levend. Dus stoppen met pleasen, stoppen met het gras voor ieders voeten wegmaaien (o jee, dat deed ik dus!) en gaan staan voor mijn eigen waarden (eng!) dus discussies niet uit de weggaan en doen wat ik zelf wil.

Ik heb de hele passage zowaar ademloos uitgelezen.

Vera is moeder (46) van een HB puber, vriendin, stiefmoeder, zelfstandig ondernemer, mantelzorger, vrijwilliger en nog veel meer dan dat. Ze blogt voor Je basis in balans en neemt je mee in haar ervaringen.

(12 december 2024)

Vriendjes zijn met tijd

Geef het de tijd. Tijd is aan mijn zijde. Morgen weer een dag. Mooi toch? Toch had ik tientallen jaren een haat-liefdeverhouding met tijd en waren we niet bepaald vriendjes. Overtuigt dat tijd mij controle geeft, plande ik werkelijk hele dagen vol. Bomvol. Verliefd op elke vorm van planning, gezinskalenders en mooie agenda’s met doodle blocks. Tenminste, van dat soort papier word ik heel blij. Ja, ik ben nog van de oude stempel want ik heb een voorliefde voor papier. In tegenstelling tot zovelen om mij heen die werken met een online agenda, trello, excel of de datumprikker, zit ik ’s avonds het liefst opgekruld op de bank met mijn papieren agenda op mijn schoot: lekker alles opschrijven. Maar ja, op een gegeven moment was dat niet meer normaal. Mijn agenda puilde uit, ik plande dagen vol van ’s morgens tot ’s avonds. Veranderde iets, dan had dat effect op mijn humeur. En die werd er niet bepaald beter op. Langzamerhand nam mijn gestel het over: als ik wakker werd, keek ik op mijn wekker en rekende uit hoeveel uur ik nog kon slapen; ik ging de tijd ook opleggen aan mijn gezin en als die niet meewerkten, was ik gestresst (niet zij). Kortom, ik leefde sinds mijn kindertijd totaal niet meer in het nu. Sinds ik mediteer, kijk ik al veel milder naar de factor tijd. Maar iets in mijn systeem is nog altijd alert en voelt niet veilig als tijd een rol speelt.

Uiteraard is mediteren niet het eerste waarmee ik ooit ben begonnen om meer te genieten, minder te stressen en te kunnen slapen. Ik ben van de ene naar de andere therapeut gehopt. Hebben ze niet geholpen? Vast wel, een stukje. Maar ergens mis ik het ene zetje dat niet met mijn hoofd kan worden gedaan, maar met mijn lijf. Ik leg het Linda voor. Nou eigenlijk stelt Linda het zelf al vast. Voordat we starten met lichaamswerk, praten we over mijn doel voor mijn bezoek aan haar. Ze merkt op dat ik nog al ben gepind op ‘tijd’ en ‘volgorde’. Iets moet blijkbaar gaan in een bepaalde structuur of volgorde, anders halen we het niet. En dan? Vraagt Linda. Bam. Een overtuiging die onder heel veel gedragingen ligt. Anders halen we het niet en wat dan nog, is dat een kwestie van schuld, wordt er iemand heel boos op mij en wie dan? Via de reflexintegratie van vandaag fixeert Linda op de onrust in mijn lijf en laat mijn lichaam antwoorden geven op waar dit alles vandaan komt. Van alles komt voorbij; het feit dat ik vrijwel heel de wereld op mijn schouders neem (best zwaar en dan heb je ook een heel lange to do lijst) en het effect van de zorgen van mijn (voor)ouders die op mijn bord blijken te liggen. Ik krijg oefeningen mee voor thuis en ik neem daar zowaar de tijd voor. Inmiddels kijk ik niet zozeer naar tijd, ik ervaar eerst in mijn lijf of iets voor mij is of niet. Dan kijk ik naar tijd als een vriend en stel de vraag; nu of kan het ook later…

In mijn volgende blog meer over mijn ontdekking van de diepere betekenis achter geven en nemen, fascinerend!

Vera is moeder (46) van een HB puber, vriendin, stiefmoeder, zelfstandig ondernemer, mantelzorger, vrijwilliger en nog veel meer dan dat. Ze blogt voor Je basis in balans en neemt je mee in haar ervaringen.

(26 april 2024)

Voor even stond de tijd stil 

Stilstaan. Iets wat ik niet graag doe. Want stilstand is achteruitgang, het werk blijft liggen en dat roept onrust op. Bij wat langer stilstaan, komt de oeverloze vermoeidheid naar boven. En slaap, alsof zeven uur in de nacht niet genoeg is – kan ik elk moment van de dag moeiteloos in slaap vallen. Als ik bij Linda kom, sta ik al anderhalf jaar stil. In mijn beleving dan. Mijn werk geeft me geen voldoening en heb ik geminimaliseerd naar het hoognodige aantal uren en ik stap in mijn grootste valkuil door de tijd die over is te besteden aan anderen. Van overmatig moederen en zorgen, tot mantelzorg en vrijwilligerswerk. Want ja, er moet wel worden gewerkt. Wat vindt de omgeving ervan dat ik zo weinig ‘echt werk’ en ik ogenschijnlijk stilsta? En waarom ziet toch niemand wat ik allemaal wel doe? Ik ben moeder van een hoogbegaafde puber en voor wie weet wat dat inhoudt, weet dat dit op zich al een intense reis is. Ik ben vriendin van en stiefmoeder in een samengesteld gezin en voor wie weet wat dat inhoudt, weet dat geen twee gezinnen dezelfde zijn en dit vraagt om continu schakelen. Ik ben zelfstandig ondernemer en verdien mijn eigen brood en voor wie weet wat dat betekent, weet dat dit vraagt om flexibiliteit en de nodige risico’s. Ik ben vrijwilliger, ik ben mantelzorger en ga zo maar door.

Als ik bij Linda kom, sta ik al anderhalf jaar stil en besef dat mijn eigen ontwikkeling stilstaat op een splitsing en ik geen idee heb welke kant ik op moet gaan en hoe ik hier handen en voeten aan moet geven. Ik heb alleen het idee dat ik weet wat ik niet meer wil en dat is doorgaan op hetzelfde pad. Vanaf het moment ik op tafel stap, zak ik in mezelf en staat de tijd voor mij stil. Zodra Linda start met de behandeling van reflexen, ervaar ik een diep verlangen naar eigen regie op mijn leven, de wereld omarmen in plaats van te worden geleefd. De grenzeloosheid waarmee ik in het leven sta, het negeren van mijn eigen geluid en het omzeilen van staan waarvoor ik sta – zitten me fors in de weg. Dat laat mijn lichaam duidelijk zien en horen: de vermoeidheid, weglekkende energie en afnemende gehoor zijn hiervan voorbeelden. Met het opnieuw intrainen van mijn reflexen buigt Linda mijn verworven overtuigingen weer terug naar hoe ze voor mij kunnen werken. “Voor even stond de tijd stil,” reageer ik ongelovig op het feit dat ik maar liefst een uur later van tafel stap. “En deze stilstand is wel degelijk vooruitgang.”

Vera is moeder (46) van een HB puber, vriendin, stiefmoeder, zelfstandig ondernemer, mantelzorger, vrijwilliger en nog veel meer dan dat. Ze blogt voor Je basis in balans en neemt je mee in haar ervaringen.

(13 maart 2024)

Wil je meer weten?

Geheel vrijblijvend en voor meer informatie plannen we een telefonische afspraak van een half uur.
Daarna weten we of we samen aan het werk kunnen gaan.

Linda van der Voort

06-45834758